Հարություն ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ. Ապրում են աշխարհից կտրված իրենց բաժին հայրենիքում

Երևանից ընդամենը 39 կմ հեռավորության վրա մի անանուն գյուղ կա, որտեղ հասնելու համար 11 կիլոմետրը ավտոմեքենայով անցնում ես մեկ ժամում: Գյուղը նախկինում անուն ունեցել է, այժմ չնայած բնակչություն ունի, բայց անուն չունի: Գյուղը զրկված է էլեկտրականությունից, կապի միջոցներից, գազից, բայց այնտեղ մարդիկ են ապրում` ՀԱՅԵՐ: Չնաշխարհիկ բնություն, ջուր, բերքատու ծառեր: Բացի հողագործությունից, այստեղ գյուղացիները զբաղվում են անասնապահությամբ և մեղվաբուծությամբ: Այս գյուղում է ապրում 80- ամյա Թռչունը, ով մեկ տարի առաջ մի խումբ երիտասարդների հետ բարձրացավ Արարատի գագաթը և կատարեց իր լուսահոգի մոր պատգամը` այցելեց Վան և տեսավ իր պապական տունը: Վանեցու արմատներով Թռչուն պապիկը գոհ է իր կյանքից, երջանիկ, ինչպես ինքն էր ասում, իր պառավի հետ: Մեկ ամբողջ օր հյուրընկալվել էի նրա օջախում, նստել և զրուցում էինք: Գյուղում ուրիշ ընտանիքներ էլ կան: Բոլորն էլ իրենց հող ու ջրին կպած ապրում են: Աշխարհի հետ նրանց հաղորդակցումը ռադիոն է: Լսում են «Ազատություն» ռադիոկայանի հաղորդումները և ապրում աշխարհից կտրված իրենց բաժին հայրենիքում: Երբ մթնեց, Թռչունը միացրեց էլեկտրական մարտկոցը, լուսավորեց բակը, և մենք շարունակեցինք մեր զրույցը: Համուհոտով մարդ է Թռչունը: Մի խոսքով, այս մարդիկ, որ արհամարհված և լքված են, չեն մտածում ոչ միայն արտագաղթելու մասին, այլ նույնիսկ նրանց համար խորթ և անընդունելի է գյուղը լքելու գաղափարը: Այսքանից հետո ո՞նց արդարացնես արտագաղթողներին, հատկապես նրանց, ովքեր 5000 դրամի համար հերթ են կանգնում, ընտրում են, իսկ հետո, իրենց ընտրյալներին հայհոյելով, մեկնում են երկրից: Իբր արդարանում են, ասում են` վատ է: Գնացեք ու տեսեք, թե «վատը» որն է, և այդ «վատում» մարդիկ ոնց են ապրում, սիրում և դողում իրենց մի բուռ անանուն հողի վրա:

Մեկնաբանություններ